Crater Lake

We kunnen eindelijk weer eens uitslapen! Toch voelen wij ons niet uitgeslapen. De hitte heeft ons de hele nacht wakker gehouden. Het matras zelf is bloedheet en de kamer ook. Er komt geen zuchtje wind naar binnen. Dat worden drie lange nachten. Voordat we eenmaal opgestart zijn en ons zelf gefabriceerde ontbijt (diepvries wafels uit de magnetron met jam) naar binnen hebben gewerkt is het al 11 uur.

De weg naar Crater Lake (west ingang) doet ons erg denken aan Zweden. We rijden door dennenbossen met op de grond allemaal bessenstruikjes. De weg slingert al snel omhoog en we zien de eerste sneeuw. Onderweg hebben we prachtige vergezichten en de temperatuur loopt gelukkig niet te hard op. Het is “slechts” 80 graden in plaats van 90.

Als je in je vorige verhaal schrijft dat het overal zo rustig is, dan weet je wat je te wachten staat. Een enorm druk park! We staan in file voor het tolpoortje naar Crater Lake. Nog voor we het park in zijn zien we al een enorme sneeuwschuiver met sneeuwkettingen om. We besluiten eerst te stoppen bij het bezoekerscentrum en staan in de file op zoek naar een parkeerplaats. Eénmaal aangekomen in het gebouw staan we in de file voor informatie. De weg door het park is grotendeels geopend, maar 90% van alle wandelroutes zijn helaas gesloten. Dat wordt voornamelijk genieten vanuit de auto en de vele uitzichtpunten. Onze eerste stop is bij Rim Village waar het ook weer speuren is naar iemand die het parkeerterrein wil verlaten. We hebben vanaf hier voor het eerst zicht op het meer. Iedereen die wij tegen komt vertelt dat we verstelt zullen staan van de blauwe kleur van het water en dat klopt. De vele plaatjes die ik heb gezien geven nog steeds niet een goed beeld weer van de werkelijkheid. Je moet dit echt met eigen ogen zien. Het water van het meer is niet alleen intens blauw, maar op sommige plekken heel geel. Misschien heeft het te maken met zwavel o.i.d. omdat het een vulkaan is? Niet alleen het water is zo blauw. Alles lijkt hier intenser van kleur. De bomen zijn extra groen en het mos is bijna fluorescerend groen.

Langs Rim Village loopt een voetpad langs de rand van de krater en zo maken we toch nog een wandeling. Onderweg spelen volwassenen en kinderen in de sneeuw en moeten we plassen ontwijken.

Er wordt gewaarschuwd voor vertraging, omdat ze nog steeds bezig zijn om de weg te verbeteren. Daar is niks aan gelogen. Al vrij snel komen we in een stoet van auto’s terecht. Er is maar één baan geopend. Waar is de andere dan? Eeehm, in de afgrond. De weg = weg! Het is onvoorstelbaar hoeveel tijd, energie en geld er in gestoken wordt om de weg te openen en weer te herstellen. Denk je daarbij in dat de weg pas sinds een paar weken geopend is en 1 november al weer sluit. Als er al eerder veel sneeuw valt sluit de weg nog eerder. Een hoop werk voor een paar maanden plezier.

Plezier hebben wij zeker. Hoe verder we van de Rim Village af komen hoe rustiger het gelukkig wordt. We picknicken op een parkeerplaats met zicht op de krater en de vele eekhoorntjes. Er komen mensen aangelopen met snowboards en gaan in hun korte broek de berg af. De weg slingert door de bergen heen waardoor we ons er uren zoet houden. Rond een uur om half vier besluiten we via de noorzijde het park weer te verlaten. De temperatuur loopt alweer op en we maken een stop bij Diamond Lake Resort. We kopen ijskoude frisdrank en zijn blij met de verkoelende wind. Waar we aan de kust de wind zat waren zijn we nu al weer blij als het waait. Als we terug komen bij Union Creek Resort is het al tijd om de BBQ aan te steken. Hopelijk slapen we vannacht iets beter.